Dammit, you are totally correct. Deleting this post

Of course the carbon footprint of the billionaires is nothing compaired to what the industry sector emits. My point was in relation to how the per capita emissions are used, not in comparison to the economy as a whole. While keeping in mind that it’s big oil coined ‘carbon footprints’ to blame us for their greed, so that we focus on personnal choices, instead of collective action.

I would be interested in seeing the methodology behind that figure

If you click on the relevant link above, you will find the report itself. You can even download the methodology note seperately.

I have major issues with Hannah Ritchie’s approach because imo green capitalism cannot be a solution to the Triple Planetary Crisis, and this is what she’s actually advocating for. Instead of writing a lengthy comment, I will use an article that talks mainly about her approach on degrowth, which is just one of my objections to her views.

A response to Hannah Ritchie: How I Learned to Stop Worrying and Love Economic Growth

The super rich are (…) a vast minority

It seems to me that the math in this is overwhelming. If a single person in this minority emits in 90min more than an average person in their lifetime, we should take into consideration that their lifetime is made of many, many, many 90min slots.

Apart from that of course I’m all in for sustainable living and redistribution of wealth for lower classes. Preferably abolish the class-system all together, of course.

Emissions per capita are a distraction that makes us focus on a us, everyday people, instead of the major polluters: the super wealthy and their toxic coorporations. Don’t fall for it!

• Billionaires emit more carbon pollution in 90 minutes than the average person does in a lifetime
• 36 Fossil Fuel Giants Responsible For Half of World’s CO2 Emissions: Report

The Nordic model’s approach is relevant in imo, because this article is about Sweden, and because this path proved not be safe from capitalism taking over. This does not contradict what you said, that the entire world is electing right wing populists right now. It is a reminder that this is a mechanism that capitalism traditionaly uses to resolve its crises.

Yep. To my understanding, in the Nordic model, capitalism continues to devour all socialist tendencies.

Αναπτήρες που ξαναγεμίζουν είναι πολλοί. Μια γνωστή μάρκα είναι οι clipper. Ίσως οι clipper που είναι με αντίσταση κρατάνε περισσότερο από τους άλλους με φλόγα, οι οποίοι θέλουν κ αλλαγή πέτρας κάθε τόσο. Αν δεις ένα bic κ ένα clipper από κάτω, αμέσως θα καταλάβεις ποιοι αναπτήρες γεμίζουν κ ποιοι όχι.

Βουτάνιο βρίσκεις εύκολα. Συνήθως από μαγαζί με τσιγάρα-ψιλικά παίρνω, σε περίπτερο δεν έχω ρωτήσει. Πιστεύω θα έχει κ αλλού πιο φτηνά (πχ χρώματα-σιδηρικά ίσως?) αλλά είναι τόσο φτηνό (250ml / 3-4€) κ κρατάει τόσο πολύ καιρό που δεν το 'χω ψάξει περισσότερο. Τελευταία έχω δει σε περίπτερα κάτι πολύ μικρές συσκευασίες βουτανίου από την clipper (16ml/1-2€) αλλά δεν συμφέρει, μόνο ίσως για κανά ταξίδι?

Γενικά νομίζω αν πιάσεις κουβέντα τον άνθρωπο στα ψιλικά κ τον δεις μερακλή, μάλλον θα σου πει κ άλλα.

Απ´όσο θυμάμαι αυτά που λες ισχύουν. Ισχύει όμως κ ότι η παραγωγή κ ανακύκλωση γυαλιού είναι πάρα μα πάρα πολύ λιγότερο ενεργοβόρα. Κ τελικά έβγαινε ότι αν πάρεις τον κύκλο ζωής κ των 2 υλικών το γυαλί ήταν πιο οκ με το περιβάλλον. Τι να πω, εκεί είχα καταλήξει όταν τα κοιτούσα, δεν το χω πολύ πρόσφατο.

Χμμμ δεν ξέρω καθόλου τις συνήθειές σου οπότε θα πω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι από πράγματα που κάνω:

• αντί για πλαστικό μπουκάλι νερό, πάντα παγούρι χειμώνα-καλοκαίρι (κ δώρο με τον καφέ να το δώσουν, δεν το παίρνω)
• συναυλίες, πάρτι ή οτιδήποτε που σου δίνουν πλαστικό ποτήρι με ποτό, τους δίνω το παγούρι
• ποτέ αναψυκτικό σε πλαστικό (ούτε μεταλλικό) μόνο γυάλινο
• αν χρησιμοποιείς αναπτήρες αυτοί που ξαναγεμίζουν είναι σούπερ, το βουτάνιο είναι φτηνό
• κάποια πράγματα τα παίρνω ανάλογα με τη συσκευασία, πχ ποτέ αγορά λαχανικών σε δίχτυ ή πλαστική συσκευασία (συνήθως σε σ-μάρκετ τα χουν έτσι), σάντουιτς σε πλαστικό ποτέ
• στο μαγειρείο της γειτονιάς μου όταν πάω να πάρω πακέτο πάω με το μεταλλικό ταπεράκι μου. Έχω πολλά πλαστικά, απλά δεν παίρνω καινούρια. Τα μεταλλικά που έχω κάνουν κ για κατσαρολάκια οπότε ξαναζεσταίνεται άνετα ότι έμεινε, αλλά κ τα παίρνω κ στο κάμπιγκ, πολύ βολικά)

Δεν μου ρχεται κάτι άλλο τώρα

[Απλά να το πω κ αυτό, όσο ζούμε σε καπιταλισμό αυτά τα πράγματα έτσι πως γίνονται είναι τρύπα στο νερό για το γενικό. Δλδ άλλο το να μην χρησιμοποιούμε εσύ κ γω πλαστικό μπουκαλάκι νερό κ άλλο να γίνει ένα πανευρωπαϊκό μποικοτάζ στη νεστλέ που είναι μία από τις εταιρίες που έσπρωξε επιθετικά το συσκευασμένο νερό]

Nομίζω σ’ αυτό που ρωτάς, η αλλαγή τρόπου σκέψης είναι η λύση. Τύπου reduce, reuse, recycle.

Το λέω αυτό γιατί ουσιαστικά πριν την εφεύρεση του πλαστικού η έννοια της μίας χρήσης δεν υπήρχε όπως την ξέρουμε. Όλα τα έπλεναν κ τα ξαναχρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι, όσο κρατούσαν. Για να πείσουν οι καπιταλιστές τον κοσμάκη να αλλάξει συνήθειες έκαναν πολύχρονες κ πολυέξοδες διαφημιστικές καμπάνιες. (Αυτά σε κάποιο ντοκιμαντέρ του Adam Curtis νομίζω τα άκουσα, πρέπει ήταν το The Century of the Self

Πλέον τα καινούργια τρόλεϊ έχουν και μπαταρίες, μικρές. Συχνά, στα ιστορικά κέντρα των πόλεων δεν έχουν πλέον τα καλώδια για αισθητικούς λόγους κ εκεί δουλεύουν με την μπαταρία τους. Το άτομο που τα οδηγεί πατάει ένα κουμπάκι, αποσυνδέεται από το δίκτυο κ δουλεύει με την μπαταρία. Όταν φεύγει απ’ το κέντρο κ ξαναρχίζει το δίκτυο, πατάει κουμπάκι κ τσουπ, πάλι στο δίκτυο. Κ έτσι φορτίζουν τις μπαταρίες τους όσο είναι σε κίνηση στο δίκτυο, δεν χρειάζονται ειδικούς σταθμούς όπως τα ηλ. λεωφορεία.

Άσε όσο το σκέφτομαι τόσο συγχύζομαι!!

It looks like there is an expansion of the oil industry in the whole continent lately.

(Naively, I started writing the previous sentence with the word Unfortunately just to realise mid-sentence it’s not a matter of fortune, but of planning.)

Africa’s new oil frontier: Exploration hotspots across the continent

Απ’όσο βλέπω είναι πάνω από 1000 τα πετρελαιοκίνητα λεωφορεία στην Αθήνα. Υποθέτω θα είναι στους δρόμους το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας. Ε, πως δεν παίζει ρόλο αν είναι ηλεκτρικά ή όχι?

Ουπς ξεχάστηκα, τα ηλεκτρικά τρόλεϊ αποσύρουν…

Δλδ αντί να αντικαταστήσουν τα πετρελαιοκίνητα λεωφορεία με ηλεκτρικά, θέλουν να καταστρέψουν τις υπάρχουσες υποδομές σε μέσα μαζικής μεταφοράς που είναι ήδη φιλικές προς το περιβάλλον, αντί να τις συντηρήσουν κ εκσυγχρονίσουν.

Ενδιαφέρον άρθρο, ειδικά επειδή είναι πρόσφατο, απλά δεν αντικρούει το πρόβλημα του βάρους των μπαταριών. Ίσα-Ίσα το σκιαγραφεί, απλά κλείνει αισιόδοξα λέγοντας ότι η τεχνολογία εξελίσσεται κ τέτοια.

Φυσικά προτιμώ τα ηλεκτρικά λεωφορεία σε σχέση με τα πετρελαιοκίνητα. Δεν είναι όμως ότι καταργούν τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ αποσύρουν.

Το θέμα μου ουσιαστικά είναι γιατί να πάμε σε ηλ. λεωφορεία, ενώ υπάρχει ήδη υποδομή για τρόλεϊ. Είμαι πιο πολύ αυτής της προσέγγισης: Why Modern Cities Are Embracing Trolleybuses Again

Όπως είπα κ πριν, αν έχεις κάποιο αξιόπιστο λινκ που τα λέει αλλιώς, μ’ ενδιαφέρει!

Μπορεί οι μπαταρίες να ζυγίζουν περισσότερο από τα καύσιμα αλλά αν βγάλεις και άλλα πράγματα που έχουν τα εσωτερικής καύσης όπως ταχύτητες, ψυγεία, κτλ κτλ, θα βγαίνει λιγότερο.

Σόρυ, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι λες. Είναι κάτι που φαντάζεσαι ή έχεις κάποιο αξιόπιστο λινκ. Αν έχεις λινκ, μ’ενδιαφέρει.

Απ’ όσο ξέρω πάντως, το βάρος των μπαταριών στα ηλεκτρικά λεωφορεία είναι γνωστό πρόβλημα. Ακόμα κ στη wiki σελίδα μιλάνε γι αυτό:

The London Electrobus Company started running the first ever service of battery electric buses (…) on 15 July 1907. However, the weight and inefficiency of batteries meant that other propulsion technology - such as electric trolleybuses or diesel buses - became commonplace.

As of 2016 battery buses have less range, higher weight, higher procurement costs. (…) In addition, the additional weight of batteries in a battery electric bus means that they have a lower passenger capacity than trolleybuses

Απ’ όσο καταλαβαίνω η ζάχαρη γίνεται καραμέλα κ η (αναγκαστικά) καμένη καραμέλα φεύγει ιδιαίτερα δύσκολα.